คำว่า "ภิกษุ" มาจากคำในภาษาบาลีว่าอะไรและมีความหมายว่าอย่างไร?

คำว่า "ภิกษุ" มาจากคำในภาษาบาลีว่า "ภิกขุ" ซึ่งมีความหมายว่า "ผู้เห็นอันตรายในวัฏสงสาร" หรือ "ผู้ที่เห็นอันตรายในวงจรของการเกิดและตาย" โดยคำว่า "ภิกขุ" ประกอบด้วยคำสามคำ คือ "ภัย" (Bhaya) ที่แปลว่า อันตราย, "อิทธิ" (Ikkha) ที่แปลว่า เห็น, และ "รู" (Ru) ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของคำที่ใช้ในการสร้างความหมายรวมกัน ดังนั้น "ภิกษุ" จึงหมายถึง ผู้ที่เห็นอันตรายในวัฏสงสาร หรือผู้ที่ตระหนักถึงความเสี่ยงและอันตรายที่เกิดจากการเกิดใหม่ในชีวิตต่างๆ ในพุทธศาสนา คำว่า "ภิกษุ" มักจะถูกใช้ร่วมกับคำว่า "พระ" เพื่อแสดงถึงความเคารพและยกย่อง โดยเรียกว่า "พระภิกษุ" ซึ่งหมายถึงบุคคลที่มีความสำคัญในทางศาสนา เป็นผู้ที่มีคุณธรรมและความรู้ในหลักธรรมของพระพุทธเจ้า นอกจากนี้ยังมีคำว่า "ภิกขุณี" ซึ่งหมายถึงพระภิกษุหญิง หรือหญิงที่ได้บวชในพุทธศาสนา การบวชเป็นภิกษุหรือภิกขุณีถือเป็นการแสดงถึงการละทิ้งความผูกพันในโลกนี้ เพื่อมุ่งสู่การปฏิบัติธรรมและการบรรลุถึงความหลุดพ้นจากทุกข์ในวัฏสงสาร